piątek, 16 listopada 2012

Trainspotting

XXI wiek zmusił nie tylko mnie czy jeszcze kilka innych osób, ale dosłownie wszystkich, żeby bardzo szybko dojrzeć, bo może nie tyle co dorosnąć. Teraz mam 16 lat i muszę, albo chociaż powinnam mieścić się w takim kanonie urody, figury, stylu i zachowania oraz upodobań. Ale nie innym. Nie sądzę, aby był sens starania się, co by  pojąć ten schemat.
Dość bezwględnie się wypowiadając to przyznam, że słynna, niczym nie zaskakująca jesienna depresja pogłębiła moją dotychczasową. We wtoreczek Warszawka, z założenia trzy opcje, pewnie skoncze na tej najmniej atrakcyjnej - jak to ja.
Jedyne co mam ciekawego na dzisiaj do powiedzienia to dupa
Ale teatr 'Sie kochamy' z Olszówką, Cieszyńskim i Żurkiem bardzo lubię! 

piątek, 9 listopada 2012

When It Comes to be....well, I am not good enough.

Czuję jak bardzo jestem zablokowana teraz. Zdaję sobie sprawę, z tego jak wiele łez jeszcze się ze mnie nie uwolniło. Niech popłyną cichutko, a ja nie będę ich zatrzymywać. Spamiętam każdą z nich, pojedynczą i wszystkie razem. Na wspomnienie tego ciepłego dotyku, trwającego zaledwie dwie sekundy. To dwie sekundy, a wciąż czuje się jakby to było nieprzewane... Pieprzyk na prawej nodze, ktos to jeszcze zauwazyl? Dlaczego jak sobie coś umyślę to konkretnie muszę to zreazliować? Dlaczego nie umiem odpuścić? Czy moja walka nie będzie miała końca? Wiem, ze taki był zamysł, ale obawiam się, że znów nic nie wyjdzie, a ja będę cierpieć. To, ze się nie poddaje nie idzie w parze z byciem pozytywnie nastawiona, chociaz powinno, prawda?
Straciłam przyjaciółkę. Może jeszcze nie wszystko stracone, ale 2 lata mojej pracy, a ja wiecznie czuje sie w tej relacji gorsza...Zawsze, ale to zawsze byłam przekonana, że przyjaciel powinien Ci przypominac jak wspanialym jestes czlowiekiem, jezeli w to zwatpiles. Człowiek podświadomie potrzebuje zapewnień i pewnych ustaleń. Karma dała mi kogoś z kim rozmawiajac od niespełna 4 miesiecy, czuje sie jakbysmy znali się od małego. To dobra rekompensata, ale to nie zmienia faktu, że tęsknię.
Dzisiaj w ciagu kilku chwil wydarzyło się tak wiele i tak mało zarazem. Przepraszam, ale kogo to obchodzi?
Teraz już wiem, że nikogo.
Najsmutniejsze, ze gdybym zniknęła nie mając w planach powrotu, obawiam się, że nie zauważylbys.
Zostaną mi wspomnienia, ciepłej dłoni, wymuszonego wzroku, oparcia się pokusie dotyku, towarzyszące wszystkiemu temu te przyjemne zdenerwowanie.
To koniec. Albo czekam na cud, albo nie wiem co innego.  Mam ochotę zniknąć.
Niech moja ochota stanie się rzeczywistością.